Biorąc do domu zwierzaka należy przygotować się na poświęcanie mu czasu i dbanie o jego ogólny dobrostan.
Biorąc do domu zwierzaka należy przygotować się na poświęcanie mu czasu i dbanie o jego ogólny dobrostan. Koty i psy są najczęściej wybieranymi zwierzętami domowymi.
Mają wiele zalet i w wielu sytuacjach stają się częścią rodziny. Ich wierność oraz przyjazny charakter powoduje, że dbamy o nie z dużym zaangażowaniem, tworząc najlepsze warunki życia począwszy od zdecydowania jaka karma dla psa i kota będzie najbardziej odpowiednia a kończąc na częstych spacerach, zabawach itp. Przeciwnicy tych zwierząt twierdzą, że dużym minusem ich posiadania jest towarzyszący im brzydki zapach. Jednak wynika on z tego, iż źle dobrana jest karma dla psa lub kota, zatem nie należy się tym kierować ani zniechęcać do posiadania takiego zwierzaka w domu, a jedynie w odpowiedni sposób zadbać o swojego pupila.
Bardzo ważnym elementem pielęgnacji psa jest dbanie o stan jego uzębienia. Istotne jest aby karmić psa odpowiednim pożywieniem. Psy, które dostają wyłącznie miękkie jedzenie często mogą mieć większe kłopoty z kamieniem nazębnym, natomiast te, które dostają też suchy pokarm mają możliwość ścierania płytki nazębnej podczas gryzienia chrupek. Ważne dla każdego zwierzaka jest aby na każdym etapie jego życia utrzymał on doskonałą kondycję, dobrze funkcjonujący układ trawienny a także gęstą i lśniącą sierść. Dzięki temu każdy domowy zwierzak będzie zadowolony a jego postawa wobec wszystkich domowników będzie bardziej przyjazna.
Należy zatem pamiętać, że psy i koty potrzebują opieki jak również odpowiednich środków i zabiegów pielęgnacyjnych, ale przede wszystkim należy im zapewnić odpowiednie pożywienie i naszą miłość.
Patrycja
Artykuł pochodzi z serwisu artykuly.com.pl - Twojego źródła artykułów do przedruku.Zwierzęta mieszkające z nami, podobnie jak ludzie, narażone są na wiele groźnych dla ich zdrowia i życia patogenów. Najważniejsze i zarazem najniebezpieczniejsze z nich są patogeny wywołujące choroby zakaźne, zaraźliwe. Choroby te utrzymują się w populacji naszych domowych pupili i mogą być przekazywane z osobnika na osobnika, owocując często szybką wizytą u weterynarza. Najbardziej znanymi i powszechnie występującymi w świadomości Właściciela są m. in. nosówka, parwowiroza, białaczka kotów czy wścieklizna.
W celu kontroli tych chorób, ochrony zdrowia zwierząt towarzyszących, a także w celu ochrony zdrowia Właścicieli (człowieka) opracowano szereg programów ochronnych - standardów postępowania mających na celu zmniejszenie występowania ww. chorób o raz ograniczenie ich występowania w środowisku, mogące w rezultacie doprowadzić do całkowitego wyeliminowania patogenu ze środowiska (podobnie jak to miało miejsce z ospą właściwą u ludzi).
Programy te obejmują kompleksowe zabezpieczanie zwierząt przeciwko pasożytom zewnętrznym, wewnętrznym oraz przeprowadzane u weterynarza szczepienia przeciwko najgroźniejszym chorobom. Zarówno w przypadku kotów, jak i psów programy te są prawie na całym świecie ujednolicone i stosunkowo mało uciążliwe dla Właścicieli.
Psy, które nadal stanowią większość wśród utrzymywanych w gospodarstwach domowych zwierząt są uodparniane już od najmłodszych tygodni życia - prawidłowo poprowadzona przez lekarza weterynarii ciąża, oraz właściwa immunizacja matki(suki) warunkują wysokie miano przeciwciał przekazanych szczeniętom w tzw. "siarze"(pierwszym pokarmie pobranym przez nie zaraz po urodzeniu). Takie psiaki posiadają bardzo wysoką odporność na najgroźniejsze dla nich w tym wieku choroby: nosówkę i parwowirozę - odporność ta utrzymuje się nawet do 8 - 9 tygodni. Po tym czasie poziom przeciwciał matczynych, pobranych z siarą, obecnych we krwi zaczyna spadać.
W celu wyeliminowania tzw. "luki immunologicznej", czyli niskiego poziomu przeciwciał w okresie przypadającym właśnie na 8-10 tydzień życia szczenięcia - kiedy to zaczyna brakować przeciwciał matki, ale własny organizm szczenięcia nie wytworzył jeszcze własnych, pierwsze szczepienie weterynarz wykonuje około 6 tygodnia życia szczenięcia - zawiera ono tylko 2 patogeny: nosówkę i parwowirozę. Jest to wyjątkowa w skali całego życia szczepionka, pomimo tego że zabezpiecza jedynie przed 2 chorobami jej konstrukcja różni się od wszystkich pozostałych szczepionek. Szczepionka ta zawiera stosunkowo dużo antygenów - na tyle dużo, aby mogły one pokonać barierę przeciwciał pobranych z siarą i aby doszło do pierwszego w życiu szczenięcia pobudzenia układu odpornościowego. Takie postępowanie zapewnia dobrą ochronę szczenięcia przed zachorowaniem.
Oczywiście w celu ograniczenia stresu dla organizmu i uzyskania możliwie najlepszej odporności, przed tym pierwszym szczepieniem powinniśmy przynajmniej 2-krotnie odrobaczyć naszego szczeniaka - to bardzo ważne.
Większość pasożytów osłabia układ odpornościowy i uzyskana w takich warunkach odporność jest zdecydowanie mniejsza. Często Właściciele uważają, że jeśli nie widać pasożytów w kale zwierzęcia, to nie ma sensu go odrobaczać. Proszę pamiętać o tym, że jaja, larwy oraz cysty pasożytów to struktury mikroskopijne - nie jesteśmy w stanie "gołym okiem" stwierdzić ich obecności, natomiast jak wskazują prowadzone na całym świecie przez ośrodki naukowe badania problem nosicielstwa pasożytów dotyka ponad 80% zwierząt domowych, w tym również regularnie odrobaczanych. Dlatego warto pamiętać o zwalczaniu pasożytów wewnętrznych - robimy to także dla swojego zdrowia.
W przypadku szczenięcia kolejne dawki szczepionek podajemy w 3 tygodniowych odstępach. Szczepienie chorób zakaźnych wykonujemy 3-krotnie: w 6 tygodniu, następnie w 9 i ostatnie w 12 tygodniu życia. Tak uodporniony przeciw chorobom psim szczeniak zwykle jest ponownie szczepiony przez weterynarza po roku od ostatniego szczepienia, dalsze szczepienia chorób zakaźnych wykonujemy co 2 lata.
Ostatnim i najważniejszym z punktu widzenia prawnego szczepieniem jest szczepienie przeciwko wściekliźnie.
Szczepienie to w naszym kraju jest szczepieniem wykonywanym przez weterynarza obowiązkowo co roku u każdego psa. Pierwsza szczepionka przeciwko wściekliźnie powinna zostać podana przed ukończeniem przez psa 4 miesiąca życia. Pamiętajmy, że wścieklizna jest nieuleczalna i prowadzi do śmierci zwierzęcia, jest ona również niezwykle niebezpieczna dla ludzi i nierzadko pokąsanie człowieka przez zwierzę chore na wściekliznę kończy się tragedią.
W przypadku kotów schemat postępowania jest podobny - z jednym wyjątkiem: nie ma w tej chwili szczepionki dla kociąt, na tyle silnej aby przełamać barierę przeciwciał matczynych. W związku z powyższym pierwsze szczepienie u kociąt weterynarz wykonuje około 8 tygodnia życia, podobnie jak u szczeniąt powtarzając je jeszcze 2 krotnie, co 3 tygodnie. Kolejne szczepienia powtarzamy co 2 lata.
U kotów nie ma obowiązku szczepienia wścieklizny, natomiast jeśli nasz mruczek ma być kotem swobodnie korzystającym z dworu i co za tum idzie polującym warto zaszczepić wściekliznę dla naszego bezpieczeństwa - główne ofiary naszego kota, gryzonie są dość częstym nosicielem tej choroby. Szczepienie to powtarzamy co 2 lata.
W przypadku posiadania kilku kotów, jak również kota wychodzącego warto zastanowić się nad podaniem (zabezpieczeniem) naszego zwierzaka przed niezwykle groźną chorobą - białaczką kotów. Zastosowanie szczepionki przeciw tej chorobie powinno być jednak poprzedzone przeprowadzonym u weterynarza badaniem immunologicznym, dzięki któremu wykluczymy wcześniejszy kontakt z wirusem. W przypadku kotów które miały wcześniej kontakt z białaczką - posiadają przeciwciała istnieje ryzyko powstawania miejscowych odczynów poszczepiennych, jak również rozwoju tzw. białaczki poszczepiennej.
Uzbrojeni w ten podstawowy zakres wiedzy możemy śmiało udać się do weterynarza po książeczkę szczepień naszego pupila i wykonać szybki test pozwalający nam ocenić jakie jest ryzyko zachorowania przez naszego zwierzaka.
Pamiętajmy - lepiej zapobiegać niż leczyć. Nie warto zaniedbywać okresowych szczepień ochronnych.
Tomasz Gniado, lekarz weterynarii
Weterynarz Gołąbki
Jeszcze do niedawna panowało przekonanie w żywieniu i opiece, że praktycznie wszystko co my, ludzie, spożywamy nadaje się dla tych gadów. Nic bardziej błędnego! Otóż niewiedza na temat stepowców to pewna śmierć. Poprzez złe traktowanie i troskę można wyrządzić więcej krzywdy niż nieświadomej opieki. To zajęcie nie dla każdego, a jedynie dla cierpliwych. W tym artykule wskazuję na kilka przydatnych rad, jak właściwie należy prowadzić takie zwierzę.
Oto rady:
1) Jeżeli już się zdecydowałeś na takie zwierzątko - pamiętaj, że nie jest to zabawka. Wprawdzie żółwie nie wydają żadnych dźwięków - ale też odczuwają!
2) Żółw na pewno nie nadaje się dla małych dzieci. Podrzucany i przez przypadek trącany - to dla niego każdorazowo wielki stres,
3) Na pewno trzeba zadbać o właściwe lokum:
- zasada jest taka, że robi się terrarium samemu lub kupuje na zamówienie zachowując odpowiednie wymiary (długość - to pięciokrotność długości plastronu żółwia, szerokość - taka, by miał swobodę w poruszaniu się,
- podłoże - tu istnieje dowolność i wyobrażenia hodowcy, ale najskuteczniejsze jest takie, gdzie żółw może zarówno wygrzewać się w ciepłym miejscu, jak i w mniej nasłonecznionym,
- temperatura i wilgotność powietrza - wahają się od 27 do 30ºC w dzień, a w nocy nie powinna spadać poniżej 20ºC, wilgotność - to 75-80%. Proponuję tu założyć programator do temperatury i pomiaru wilgotności, to urządzenie zapewni stałą temperaturę i będzie wskazywać odpowiednią wilgotność.
- kryjówka to podstawa dobrego samopoczucia żółwia. Można wydzielić jakiś obszar i zrobić zadaszenie nad podłożem; żółw, gdy nie chce być na widoku, po prostu opuszcza to miejsce,
- stały dostęp do światła - o tym też nie należy zapominać, żółwie muszą mieć styczność ze słońcem. Jeżeli nie ma takiej możliwości, należy zaopatrzyć się w żarówkę UV (koszt ok. 100 zł - do wymiany co pół roku). Promienie te dają gwarancję dobrego stanu zdrowia i powodują, że skorupa jest twarda. To podstawowe warunki, by żółw czuł się dobrze w stworzonym dla niego domu.
krok 2
A teraz kilka istotnych punktów odnośnie żywienia i zabiegów pielęgnacyjnych.
Pokarm musi być zróżnicowany w proporcjach 95% - zielenina, 5% - uzupełnienie. Zabrania się szczególnie podawania:
- wszystkich rodzajów sałat - mają ogromne ilości szczawianów wapnia, powoduje to spustoszenie w organizmie! Te zmiany są nieodwracalne, a nawet mogą prowadzić do skutków śmiertelnych. Następstwa to: zdeformowany pancerz, krzywe nogi, schodząca skóra z części miękkich, to tylko nieliczne szkody z wymienionych, ale powodujące, że żółw cierpi i to bardzo mocno,
- roślin strączkowych - takich jak: fasola, kalafior, brokuły (z pozoru bogate w witaminy, ale tylko dla człowieka, zwierzę natomiast nie jest w stanie tego przetrawić, dostaje wzdęć i rozwolnienia,
- owoce - maliny, jabłka, truskawki, brzoskwinie - można podawać, ale w bardzo małych ilościach, najlepiej raz na tydzień jako urozmaicenie smakowe,
- wyjątkiem są pomidory, ogórki i marchew, zjadane bardzo chętnie, ale i tu jest zalecana rozwaga.
krok 3
Dobrze skonstruowane menu dla stepowca i jego pielęgnacja to:
- zielenina - każdy mlecz, babka, koniczyna, mniszek lekarski, lucerna, malwa ogrodowa i dzika róża oraz wiele wiele innych (odsyłam do poradnika "Zioła i rośliny lecznicze, łatwe i pewne rozpoznanie") to rośliny dostarczające bogatą porcję witamin dla naszych ulubieńców,
- zrywanie przy drogach, gdzie są zanieczyszczenia, i przy osiedlowych skwerkach - jest zabronione. Jeśli zrywasz, to w miejscach niedostępnych dla psów i innych zwierząt. Przed podaniem jedzenia należy przepłukać je w gorącej wodzie, dopiero tak przygotowany pokarm może trafić do konsumpcji. Należy stosować mieszanki z ziół, a nie ograniczać się tylko do jednej zieleniny, np. mlecza, choć ten rodzaj chwastu to w 99% przysmak żółwi, bez którego nie potrafią się obejść,
krok 4
Nie puszczamy żółwia na tzw. "spacerki po podłodze" - ten sposób to cichy zabójca w postaci zapalenia płuc, które objawia się w ostatnim stadium życia zwierzaka! Narażony jest na przeciągi i szybko może zachorować. U żółwi ta choroba przebiega bezobjawowo i to jest minus, bo nie można udzielić pomocy.
- wyprowadzamy na spacery kontrolowane w bezpiecznym miejscu, np. ogródek, łąka, gdzie bezpiecznie może pochodzić,
- kąpiele wodne to też istotny element pielęgnacji i dający dobre samopoczucie. Kąpiel wskazana jest raz w tygodniu po 20 minut, temperatura wody ok.35ºC, taka, jaką stosujemy pod prysznicem. Woda nie może przekroczyć wysokości połowy pancerza - inaczej grozi to utopieniem. Żółw ma swobodnie brodzić po wodzie, do wody dodajemy 2 krople witaminy A.
krok 5
Sprawdzamy stan przyrostu pazurów i pyska! Jeżeli nie wiesz, jak przyciąć pysk i pazury, nie rób tego samemu, bo możesz wyrządzić żółwiowi krzywdę - a tego nie chcesz na pewno. Lepiej udać się do weterynarza.
- stan oczu sprawdzamy raz na dwa tygodnie, chyba że coś jest podejrzanego - to wiadomo, że szykuje się wizyta u lekarza. Jednak gdy jest wszystko w porządku, to zapobiegawczo przemywamy oczy rumiankiem dla nawilżenia spojówek,
- ćwiczymy kondycję żółwia poprzez stwarzanie mu różnych bezpiecznych przeszkód. Musi mieć ciągle gdzie się wdrapywać i wkopywać - tak właśnie ćwiczy i umacnia swoje mięśnie. Ciekawość to cecha żółwi, która zmusza je do ciągłego maszerowania i tłuczenia się w terrarium.
krok 6
Jeżeli wszystkie te informacje we właściwy sposób wykorzystasz, to jestem pewna, że będziesz dumny ze swej hodowli. Z czego tak śmiało wnioskuję? Tak się składa, że jestem od 20 lat właścicielką trzech stepowców i muszę powiedzieć, że to fascynujące gady i duża przyjemność bycia za nie odpowiedzialną.
http://www.zaradni.pl/porada/709,jak_dbac_o_zolwia_stepowego_by_cieszyc_sie_jego_zdrowiem
Gdy już postanowimy, że chcemy mieć kota, pozostaje nam tylko zastanowić się jaki kot najbardziej nam odpowiada. Nie musi to być kot rasowy, bo "dachowce" równie dobrze sprawdzają się jako pupile. Dobrze z kolei wiedzieć, jak dbać o kota na co dzień i co robić w razie nieoczekiwanych sytuacjach .
Na początek trzeba zastanowić się ile czasu spędzamy w domu. Jest to istotne ponieważ młode kotki szybko się nudzą i mogą mieszkanie zamienić w pobojowisko. W takim wypadku warto wziąć pod uwagę możliwość nabycia drugiego kociaka, i wtedy maluchy będą miały towarzystwo (istnieje szansa na ocalenie lokum :).
W podejmowaniu decyzji o nabyciu kota powinna uczestniczyć cała rodzina, jeżeli to możliwe, bo każdy w tym samym stopniu będzie zaangażowany w karmienie zwierzęcia, sprzątanie jego kuwety i czesanie. Niektórzy ludzie są uczuleni na koty, a dokładniej na białko zawarte w kociej ślinie. Aby zminimalizować ten efekt, można codziennie czyścić futerko kota wilgotną gąbką - choć to nie eliminuje problemu całkowicie.
Jeżeli w domu są małe dzieci to nie powinny one przebywać same w towarzystwie kota, zarówno na bezpieczeństwo dziecka, jak i zwierzęcia. Trzeba natomiast nauczyć dzieci bycia z kotem i dbania o niego.
Jeżeli w domu są inne zwierzęta np chomik, rybki albo ptaki to trzeba je zabezpieczyć, aby nie stały się smakowitą przekąską. I bardzo ważne - warto pamiętać, że koty żyją średnio od 15-20 lat, to dość długo, dlatego warto dobrze przemyśleć wszystkie aspekty decyzji, by nie ponosić konsekwencji pochopnych decyzji.
Kota można wybrać, korzystając z nadarzającej się okazji. Przygarnianie bezdomnego kota wiąże się z ryzykiem. Jeżeli nie wiemy nic o dorosłym kocie, nie będziemy w stanie ocenić, czy jego charakter nam odpowiada. Znacznie lepszym źródłem są schroniska dla zwierząt, fundacje, przytuliska w których przygarnięte koty są badane, szczepione i sterylizowane... Biorąc zwierzę z takiego miejsca, stworzymy mu nowy dom i najprawdopodobniej uchronimy przed uśpieniem.
Najlepiej kupić kota od cenionego hodowcy, który zna problemy każdego ze swoich podopiecznych i będzie w stanie dokładnie opisać ich zachowanie. Jeżeli decydujesz się na rasowego kota to upewnij się, czy nie ma wrodzonych chorób albo wirusów. Największych kocich gwiazd się nie sprzedaje, a jeśli już to są baaardzo drogie. W hodowlach jest wiele innych kotów z pewnych powodów nie nadających się na wystawy lub do zachowania rasy, ale z pewnością nadających się na zwierzątko domowe.
Każdy kot to indywidualista, chadzający swoimi ścieżkami. Nie inny bywa też kot syjamski, choć jego towarzyski charakter jest powszechnie znany wśród miłośników kotów.
Kot syjamski to jedna z najstarszych i najdłużej znanych ras kotów domowych. Pierwsze syjamy zostały przywiezione do Europy z Dalekiego Wschodu wieki temu. Po raz pierwszy wystąpiły na wystawie w 1871 roku, w Crystal Palace w Londynie. Od tego czasu rasa intensywnie się rozwija i zyskuje coraz szersze grono zwolenników.
Kot syjamski jest szczupłym i smukłym zwierzęciem o muskularnej budowie ciała, bardzo charakterystyczne jest jego umaszczenie point, pokrywające maskę, uszy, łapy i ogon oraz duże, niebieskie oczy. Są niezwykle inteligentne, szybko i chętnie uczą się rozmaitych sztuczek. Są ogromnie towarzyskie i ciekawskie, a przy tym bardzo śmiałe - wręcz uwielbiają wizyty gości i nigdy się przed nimi nie chowają. Wręcz przeciwnie, chętnie witają w progu każdego nowego przybysza.
Trzeba też pamiętać o tym, że koty syjamskie bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela. Towarzyszą mu przez cały czas, potrafią być o niego bardzo zazdrosne, a jeśli go stracą, mogą przypłacić to zdrowiem, a nawet życiem. Są to koty idealne dla kogoś, kto może im poświęcić naprawdę dużo czasu, nie nadają się zupełnie dla osób pracujących, spędzających cały dzień poza domem.
Zakup kota syjamskiego, podobnie jak zakup innego kota rasowego, to spory wydatek. Warto jednak pożyczyć pieniądze na ten cel (można choćby skorzystać z prasowych ofert typu "Dobra pożyczka Zamość", "Dobra pożyczka Szczecin"), bo można zyskać prawdziwego przyjaciela na długie lata (koty syjamskie bowiem charakteryzują się także długowiecznością i w dobrych warunkach mogą żyć nawet 20 lat).
Netimage - Bacran
